Mieroszewski (Mieroszowski) Krzysztof Emil (1857–1915), publicysta i działacz katolicki. Ur. 11 IV w Karniowicach, był synem Stanisława (zob.) i Emilii Oesterle. W l. 1875–6 studiował w weneckiej Accademia di Commercio, zbierając jednocześnie w Archiwum Państwowym dei Frari materiały historyczne do dziejów Polski XVI–XVII w. W rękopisie pozostawił rozprawę Paweł V i Rzeczpospolita Wenecka w latach 1605–1607. Od r. 1880 wraz z ojcem pracował w Sarajewie, początkowo jako bezpłatny praktykant urzędu powiatowego, od stycznia 1881 jako koncypista rządu krajowego dla Bośni i Hercegowiny, a od października 1881 jako adiunkt powiatowy w Travniku. W sierpniu 1882 porzucił służbę i powrócił do Krakowa. Współpracę z prasą rozpoczął jeszcze w czasie pobytu w Bośni, drukując w bytomskiej „Gazecie Górnoszląskiej” artykuły: Mysłowic dawni właściciele oraz O kościele katolickim w Bośni (1881). Po powrocie do Galicji pisał do „Czasu” (m. in. cykl felietonów: Wycieczka do Wenecji, Z Wenecji do Possaquo) oraz do „Kuriera Warszawskiego” (artykuł Z powodu wylewów Wisły, 1888).
Głównym polem działalności M-ego był jednak społeczny ruch katolicki. Jako publicysta, popularyzator i działacz katolicki (sodalis marianus) był pod wyraźnym wpływem poglądów F. le Playa. Napisał kilka broszur i książek w duchu katolickiego solidaryzmu społecznego (Fryderyk le Play, ekonomista francuski, Kr. 1900, Rozum życiowy, Kr. 1903, O święceniu niedzieli, Lw. 1904, Warsztaty familijne. Praca kobiet i dzieci, Cieszyn 1909). Na te tematy wygłaszał liczne odczyty, zwłaszcza w Czytelni Katolickiej Polskiej w Krakowie, której był prezesem w r. 1906, i Przyjaźni Krakowskiej (od 1908) oraz pisał w ówczesnej konserwatywnej i katolickiej prasie galicyjskiej („Czas”, „Ruch Katolicki”). Blisko związany z arcbpem J. Teodorowiczem, był od kwietnia 1903 redaktorem lwowskiego chrześcijańsko-demokratycznego „Przedświtu”, w którym drukował szereg swych artykułów, m. in. dotyczących sprawy rozdziału Kościoła od państwa. Nie uratował jednak krytykowanego i słabego finansowo pisma od upadku (31 I 1904). W l. 1904–9 był członkiem Spółki Wydawniczej «Polonia» we Lwowie. Brał udział w ogólnoaustriackich zjazdach («Katholikentag»). Od r. 1907 związany był ze Stronnictwem Prawicy Narodowej w Krakowie. Był członkiem Rady Nadzorczej Spółki Kredytowej członków Tow. Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie (od 1903), Tow. Dobroczynności w Krakowie (od 1904). W r. 1912 pisał do „Gazety Polskiej” w Kurytybie (Parana) w cyklu artykułów O tym i o owym ze starego świata. Pozostawił w rękopisie wspomnienia z podróży, szkice historyczne, studia społeczne (np. O dziennikarstwie i dziennikach) oraz kilka obrazków scenicznych (np. Na traf szczęścia, Zabawmy się, Zemsta księżnej) będących przeróbkami z języka francuskiego. W rękopisie pozostał też przekład J. Kluga „Słowo Boże i Syn Boży”. Jako konserwatysta krytycznie przyjmował ruchy socjalne. Jego obszerny szkic W obronie stanu swego (1901), gloryfikujący szlachtę i broniący jej pozycji we współczesnym świecie, jakkolwiek przyjęty z uznaniem przez niektórych działaczy (K. Lipowski, L. Caro, Górski), spotkał się z rezerwą S. Tarnowskiego słusznie uważającego, że publikacja tych wywodów zaszkodzi konserwatystom galicyjskim. Zmarł M. 12 X 1915 w Krakowie po ciężkiej chorobie. Pochowany został 15 X 1915 w Krakowie. Od 3 VIII 1882 żonaty był z Marią z Zawiszów. Małżeństwo było bezdzietne.
Borkowski J. Dunin, Almanach błękitny, Lw.–W 1908 1 639; – Lechicki Cz., Z dziejów prasy galicyjskiej na przełomie dwóch wieków („Ruch Katolicki” – „Przedświt”), „Studia Hist.” R. 14: 1971 nr 2 s. 181–2; – Mieroszewscy S. i S., Wspomnienia lat ubiegłych, Kr. 1964; Szematyzmy Król. Galicji, 1906–11; – „Czas” 1915 nr 534, 535, 537; – B. Jag.: rkp. 7659 II, 7660 II, Akc. 323–329/54, 336/54; B. PAN w Kr.: rkp. 7147.
Jerzy Zdrada